Selam,

Basılı Bant Mag.’de aşağıdaki gibi bir yazı varmış... Beni hazırlayan ekip bu yazıyı benim de paylaşmam gerektiğini söyledi. Özel sayı olduğunu, birlikte hazırladıkları 100. sayı olduğunu, bu işi tam 10 yıldır yaptıklarını söylediler. Ben gençmişim daha, anlamazmışım. Duygusal bir mevzuymuş bu, basılıyla aralarında... Yazıyı da okudum, dedim de onlara; “nedir bu tantanta, ikimizin de içeriği aynı değil mi sonuçta?”. Neyse içeriğimiz aynı olsa da büyüğüm olur sonuçta. Ben de, o ne derse paylaşayım dedim...

Merhabalar, nasılsın?

Ben fena sayılmam… Ekip bayağıdır beni hazırlamak için uğraşıyor. Aslına bakarsan 10 yıldır beni hazırlayıp, paketleyip, matbaaya gönderip, bastırıp duruyorlar. Bu sefer bunu 100. kere yaptılar. Zaman zaman adımı, kâğıdımı değiştirdiler, ebatlarımla oynadılar; ilk başladığımızda bana ayda bir çıkacaksın dediler, sonra iki ayda bire döndüler. Bir ara “kapandın sen artık” deyip yüreğimi dağladılar ama kıyamadılar, “seni yine ayda bir ama ufak bir formatta basacağız” dediler. Bir de yanıma “dijital” isimli bir kardeş koyuverdiler (pek sevmem, aramızda kalsın), bu da yetmezmiş gibi ona daha fazla içerik verdiler.

İlk yıllarımda beni gazete bayilerinin, kitapevlerinin vitrinlerine, stantlarına dizerlerdi. Yazar kasadan, barkod okuyucusundan geçer, içim bir hoş olurdu. Sonra beni çeşitli mekânlarda, sağa sola bırakmaya başladılar. Sonradan öğrendim ki artık ücretsizmişim; bu da ne demekse. Önemli olan birilerinin çantasına, odasına girmek değil mi... Hem satılmayan, iade edilen dergilere neler yaptıklarını biliyor musunuz? Çok eskiden benim bir sayımın tüm iadelerini matbaa imha etmişti! İmha! Düşünebiliyor musunuz?!

Neyse ki ekip içeriğimle pek oynamadı, ilk çıktığım zamanki içeriğim ha deseniz hâlâ aynı... Belki de daha iyisini yapamadıkları içindir; neyse o kısmı beni çok ilgilendirmiyor. Beni ilgilendiren kısmı zamanında size ulaşabilmem, ki ekip, maalesef üzülerek söylüyorum, son zamanlarda beni çoğunlukla zamanında hazır edemiyor. Yine de çok haksızlık etmeyeyim, zor zamanlardan geçtiklerini biliyorum. Zaman zaman benim yüzümden hırlaştıklarının, takıştıklarının, bozuştuklarının farkındayım. Ama “ben buna değerim be” demek istiyorum. Umarım onlar da öyle düşünüyorlardır.

Dediğim gibi aynı ekip beni bu ay 100. kere hazırladı, paketledi ve matbaaya gönderdi. Bu işi daha kaç kere yaparlar meçhul... Bazen ortamlarda karşılaştığım diğer dergi arkadaşlarımla dertleşiyor, sohbet ediyoruz. Memleket durumları, sektör sorunları, vs... Kaçıp gitsek mi diyoruz. Sayımızın da giderek azaldığının farkındayız. Neyse, içini karartmayayım senin. Sen okumana bak... Tombul yaptılar beni bu sayı. Utandım da biraz. Sanırım hiç bu kadar çok sayfam olmamıştı. Özel sayıymış, ondan dediler...